Napakaliit ng ambisyon ko noong nagsimula akong mag-host para sa Olympics. Sa isip ko, “Puwede akong kumita ng perang pambakasyon o pambayad para makapagpalagay ng heater sa tahanan ko.”

Natuklasan ko noong nagsimula akong tumanggap ng mga bisita na biglaang nag-umpisang lumaki ang mundo ko. Gusto ko iyon. Isa akong kinatawan ng London sa paraang kabisado ko ang lungsod at makakapagpakita ako sa mga tao ng mga bagay na hindi nila mababasa sa mga guidebook. Nakakapagbalik ako ng tulong. May halaga ako sa mga tao.

Huwag mo masyadong problemahin ang iyong tuluyan at mag-enjoy ka lang.

Napakahalaga talaga. Natutuwa ako na may ganoong susuporta at tutulong sa akin. Hindi ko pa kinailangan kailanman na gamitin iyon. Napakabuti ng mga bisita ko, at pinagkatiwalaan ko sila, at pinagkatiwalaan nila ako. Pero kasama 'yon sa pundasyon ng Garantiya para sa Host.

Oo, sobra. Nakapag-aral ako nang tatlong taon tungkol sa tela sa Morley Art College. Lahat ng mahawakan ko noon na puwede kong tahiin at likhain at gamitan ng mga kamay ko, ginawa ko. Nakapaglakbay ako. Natulungan ako ng pagho-host na magpagawa ng bagong kusina at iba pang pagsasaayos.

Natutunan kong bawasan ang sobrang pakialam ko sa maliliit na bagay na pag-aari ko.